Ընկերոջս 44-օրյա պատե րազմի ժամանակ եմ կոր ցրել, ճիշտ ա դժ վար ա, մինչև հիմա էլ չեմ կարում հարմարվեմ, բայց պետք ա առաջ նայել։ Ինքը իմ մանկության ընկերն ա, իրար հետ ենք սովորել, իրար հետ ենք ծառայել։ Իսկ պատե րազմի ժամանակ էլ առանց ինձ ասելու կամավոր էր գրվել ու գնացել, մինչև ման եկա գտա, իմացա, որ արդեն ուշ ա, հերոսաբար զ ոհվել էր։
Ամուսնացած էր, մի հատ էլ տղա ունի։ Երևի մի տարի առաջ էլ կնիկը թողեց երեխուն կիսուր-կեսրարի մոտ ու գնաց, ուզում էր կյանքը նորից դասվարեր, նորից ամուսնանար։ Իսկ ընկերոջս ծնողները արդեն մեծ մարդիկ են, համ էլ մենակ թոշակի հույսին են, ոնց են համ իրանց պահելու, համ էլ էտ փոքր երեխուն։ Դրա համար էլ կնգաս հետ խոսացի ու որոշեցի երեխուն մեր տուն բերեմ։
Ուզում եմ իմ երեխեքի հետ հավասար մեծացնեմ, ամեն ինչով իրան ապահովեմ, որ կյանքում ոչ մի բանի կարիք էլ չզգա։ Մի տեսակ մտածում եմ, որ էս ա իմ պարտքը ընկերոջս առաջ։ Համ երեխուն կպահեմ, համ էլ իրա ծնողներին կօգնեմ, ամեն ինչով կաջակցեմ։ Ինքը իմ համար ա գնացել կռ իվ տվել, ի վերջո իրա կյանքով մերն ա փր կել, մեր հայրնեիքն ա փրկել։