Ընկերոջս հետ արդեն երկար ժամանակ ա, ինչ ընկերություն էինք անում ու որոշեցինք, որ արդեն պետք ա գնամ ու իրա ծնողների հետ ծանոթանամ:Էկավ վերջապես էտ օրը, գնացի ու էտ տանը իսկական գժանոց էր: Սաղ թափած, կեղտոտ, սկեսուրիս դրած սեղան էլ որ տենայիք, ծիծաղներդ կգար: Ինչ կար-չկար լցրել էր իրար վրա, իբր սեղան էր դրել, չէի ուզում ոչ մի բանից օգտվեի:
Էտ հլը քիչ ա, դե առաջին անգամ որ գնում ես ծանոթանալու, նվեր են չէ տալիս ապագա հարսին: Ինձ գիտե՞ք հանեց ինչ տվեց՝ զոնթիկ:
Էն որ ոչ գիտեի ծիծաղայի, ոչ լացեի, նենց մանթո էի մնացել: Լավ ա գոնե ամուսնությունից հետո իրար հետ չենք ապրելու, թե չէ ես չէի կարա տենց պայմաններում ապրեի: