Պատմական 92 թվականն էր, երբ Հայաստանը կանգնած էր ճակատագրական մարտահրավերների առջև։ Հայ քաղաքական գործիչները հասկանում էին, որ առանց հզոր դաշնակիցների հնարավոր չէր հաղթահարել այդ ժամանակի մարտահրավերները։ Հենց այդ ժամանակ էր, որ Դեմիրճյանը առաջարկեց Սպարապետ Վազգեն Սարգսյանին մեկնել Մոսկվա՝ հաստատելու կապեր ռուսական ռազմական վերնախավի հետ:
Դեմիրճյանը հստակ հանձնարարական տվեց․ «Գրաչովի մոտ պետք է գնաս», – շեշտելով, որ Պավել Գրաչովը՝ այդ ժամանակ Ռուսաստանի պաշտպանության նախարար, կարող է օգնել հայկական կողմին։ Դեմիրճյանը համոզված էր, որ պետք է ամեն գնով շահել ռուսների աջակցությունը, քանզի առանց նրանց դժվար կլիներ հասնել հաղթանակի։
«Բռնի ռուսների պոչը, և մենք պատերազմը կհաղթենք», – ասել էր Դեմիրճյանը՝ հասկանալով, որ ռուսական աջակցությունը կարող էր լինել վճռորոշ ուժ՝ Հայաստանի համար:
Վազգեն Սարգսյանը, առաջնորդվելով ազգային շահերով, ամեն ինչ արեց, որ հաստատի բարեկամական հարաբերություններ՝ հանուն հայրենիքի անվտանգության և հաղթանակի։ Այս պատմությունը ցույց է տալիս, թե որքան մեծ էր այն ժամանակ քաղաքական գործիչների պատրաստակամությունը՝ օգտագործելու բոլոր հնարավորությունները՝ ի շահ Հայաստանի։