Դպրոցական տարիներս շատ հեշտ չէին։ Մեր դասարանում կար մի տղա, ով իր հարստությամբ ու անվերջ մեծամտությամբ տարբերվում էր մյուսներից։ Նա հատկապես իմ հանդեպ էր չարացած ու հաճախ էր ծաղրում ինձ իմ համեստ ընտանիքի համար։ Բայց կյանքը միշտ անսպասելի շրջադարձեր է մատուցում, և այդ հանդիպումը տարիներ անց ամեն ինչ փոխեց։
Դպրոցական օրեր
Դպրոցում նա միշտ ուշադրության կենտրոնում էր։ Նրա հագուստը, հեռախոսը, անգամ պահվածքը ցույց էին տալիս, թե որքան հարուստ է։ Ես փորձում էի չդիմել նրա ծաղրանքներին, բայց երբեմն չէի կարողանում զսպել արցունքներս։
“Անգամ ուսուցիչները նրա կողմն էին։ Այդ ժամանակ ինձ թվում էր, որ արդարություն գոյություն չունի,” — հիշում եմ ես։
Տարիներ անց
Հետագայում կյանքն ինձ այլ ուղի տվեց․ ես սովորեցի, գտա լավ աշխատանք և սկսեցի ապրել իմ կյանքով՝ մոռանալով դպրոցական ցավալի հուշերը։ Բայց մի օր, անսպասելիորեն, հանդիպեցի նրան։
Հանդիպումը տեղի ունեցավ մի համաժողովի ժամանակ։ Նա անմիջապես ճանաչեց ինձ և, ինձ հուսահատեցնելով, մոտեցավ։
Նրա անկեղծ խոստովանությունը
Նա մոտեցավ և առանց նախաբանի ասաց․
“Ես երկար տարիներ չեմ կարողանում մոռանալ, թե ինչպես եմ քեզ վերաբերվել։ Ես ամաչում եմ իմ պահվածքից։”
Այդ պահին ես ուղղակի չէի հավատում իմ ականջներին։ Նրա խոսքերից հետո նա առաջարկեց գնալ միասին սուրճ խմելու, որտեղ նա պատմեց, որ այն ժամանակ նա պարզապես չի հասկացել, թե ինչ ցավ է պատճառում մյուսներին։
Ինչ արեց նա
Նա ինձ ցույց տվեց, որ մարդիկ փոխվում են։ Մենք երկար խոսեցինք, և ի վերջո, նա առաջարկեց իր օգնությունը՝ եթե ես երբևէ դրա կարիքն ունենամ։
“Ես պարտական եմ քեզ իմ ներողամտության համար։ Քո հանդուրժողականությունը ինձ համար օրինակ է դարձել,” — ասաց նա։
Իմ եզրակացությունը
Այդ հանդիպումը ինձ սովորեցրեց, որ կյանքը կարող է տալ երկրորդ հնարավորություն, նույնիսկ այն մարդկանց, ում երբևէ համարում էինք անուղղելի։ Մենք երբեք չպետք է կասկածենք, որ մարդիկ կարող են փոխվել։
Ի՞նչ եք կարծում, նման իրավիճակում ինչպե՞ս պետք է վարվել։ Ձեր փորձով կիսվեք մեկնաբանություններում։ 🙏✨